Het succes van Code Rood
door Marco Dijkstra
Het actiekamp Code Rood is alweer zeven weken geleden tot een einde gebracht. Ongeveer zes weken terug beloofde ik deze tekst. Drie weken terug verhuisde ik uit Groningen. De week voor vorige week gaf ik mijn eindpresentatie op het kantoor van Fossielvrij NL en nog geen minuut geleden had ik een grote glimlach op mijn gezicht, omdat me weer een herinnering aan Code Rood te binnenschoot.
Hoewel het alweer zolang geleden is, denk ik er nog dagelijks aan terug. Op de meest onverwachte momenten beginnen mijn ogen te twinkelen, of ik schiet weer in de lach. Ook anderen beginnen nog regelmatig over Code Rood. Mensen die er niet bij waren vragen vaak wat ‘nou eigenlijk’ het succes is van zo’n actie. Meestal wijs ik dan op de talloze uren die NAM-medewerkers hebben besteed aan het zoeken van alternatieve plekken voor hun gifdump, en de hoeveelheid geld en ergernis die het ze heeft gekost. Ik noem ook even de media die werden gedwongen de politieke soaps en infantiele volksdiscussies even opzij te schuiven om te berichten over belangrijke zaken, zij het onvolledig en gekleurd. Maar het daadwerkelijke succes is volgens mij iets anders.
“Het verzet staat op de kaart”, zeggen de mensen van de Groninger Bodem Beweging. “We voelen ons gesteund” zeggen de mensen van Ons Laand Ons Lu. “Top, dankjulliewel!”, riep een van de vele toeschouwers ons vanuit de voortuin toe, zoals tientallen anderen iets riepen, zwaaiden of hun duim opstaken. Dát is het echte succes.
Het echte succes is ook dat tientallen mensen nu ervaring hebben opgedaan in het organiseren van burgerlijke ongehoorzaamheid. Dat meer dan zevenhonderd mensen hebben gevoeld hoe machtig wij, “gewone burgers”, zijn wanneer we samenkomen. Dat deze honderden mensen dagenlang voelden hoe we met weinig middelen en redelijk spontaan een liefdevol dorp kunnen vormen, waar serieuze politiek hand in hand blijkt te gaan met vrolijke dansen en een gelukzalige glimlach. Het werkelijke succes zijn de vriendschappen die hier worden gesmeed, de herinneringen die hier zijn gemaakt en hoe dit ook nu nog het innerlijke vuur doet oplaaien.
Succes zit hem ook in de pretogen van Chris, die zijn vermoeide gezicht glans geven. “What did we do?”, vraagt hij terwijl het terrein volstroomt met bepakte idealisten die direct meehelpen met opbouwen, koken en sfeermaken. Succes zit hem in de hangjongeren van Farmsum die hun branie laten varen en stralend meedansen op de blokkademuziek van de Groningse Bucketboys. Succes zit hem in de tientallen kelen die “Trudy for President” roepen na een ontroerende toespraak van onze gastvrouw. Succes, dat is Marcel die enthousiast een massa opzweept terwijl de beste man al dagen geen stem meer heeft. Succes zit ‘m in Pieter die nonchalant “jawel hoor” zegt als er wordt gevraagd wie nog een extra nachtje op de blokkade wil blijven. Succes zit hem in de honderden handen die uitgelaten wapperen wanneer mijn vrienden, collega’s en helden gebroederlijk de actieconsensus van Code Rood voorlezen. Het succes zit ‘m in de zingende groepen die zakken vullen met stro en pakken bespuiten met verf en in het kinneke dat “Papa! Papa!” kraait terwijl haar vader op het podium een protestliedje vertolkt. Het zit ‘m in de menselijke ketens die blokken hout doorgeven, en tassen en tafels. Het zit ‘m in de welkomsthaag voor de stoet demonstranten uit Delfzijl, in de jonge held die zijn scoutinggroep mobiliseert en in het gejuich als de eerste spoelwagen voor de Dixies arriveert. Succes zit ‘m in de uren vergaderen in provisorische tenten, in de yoga op de spoorbaan, de spanning van het fietsen, in de hand op mijn schouder en het “kom Marco, we moeten verder nu”. Het daadwerkelijke succes van Code Rood zit hem in mijn glimlach van zojuist en in de stiekeme traan die over mijn wangen rolt.